Het is dit jaar, 2019, precies honderd jaar geleden dat er in Maasbommel na veel aandringen eindelijk aan het hulppostkantoor een publieke telefooncel werd gebouwd met binnen aan de muur de eerste telefoon van het dorp.
Maar hoeveel is er ook in ons dorp sindsdien niet veranderd op het gebied van communicatie. Vrijwel ieder huis kreeg uiteindelijk zijn eigen telefoon met een nummer in het telefoonboek. Echter, de vaste telefoon is inmiddels alweer 'uit' en 'mobieltjes' zijn 'in'. Sedert vorig jaar wordt er zelfs geen telefoonboek meer gedrukt. De meeste straten in Maasbommel hebben inmiddels glasvezelkabel en snelle Wifi. We zijn digitaal gaan 'mailen' en 'chatten' en we zijn er de hele dag druk mee in de weer en klagen al snel als de wifi te traag is. De digitale ‘sociale media’ beheersen ons leven inmiddels zodanig dat wordt aangeraden het mobieltje maar niet mee naar bed te nemen om slapeloosheid te voorkomen. En wie gaat er in deze jachtige tijd nog rustig voor zitten om met een vulpen iemand een brief schrijven ? Wie doet dat nog ? Hoog tijd dus om even terug te blikken en te bezien hoe de communicatie tussen Maasbommel en de rest van de wereld zich allengs ontwikkeld heeft en op zoek te gaan naar de mensen, routes en plekken die daarbij van belang waren.
Lees er alles over in het nieuwe driedelig werk van John Raggers: Deel 1 Deel 2 Deel 3
Discussies en informatie over gezondheid en gezondheidszorg zijn tegenwoordig aan de orde van de dag. We worden gestimuleerd om gezond te eten en veel te bewegen. Er gaat bijna geen dag voorbij of we vernemen van spectaculaire nieuwe medicijnen of geneeswijzen. Er wordt gezegd dat we ouder kunnen worden dan we ooit voor mogelijk hielden en talloze soorten gespecialiseerde artsen en gezondheidsdeskundigen helpen ons daarbij. Maar juist daarom is het interessant om te beseffen dat al die verworvenheden van de huidige gezondheidszorg betrekkelijk kortgeleden nog niet bestonden. Dat er anderhalve eeuw geleden ook in ons kleine landje een groot verschil was tussen de stad en het platteland als het om medische kennis en voorzieningen ging. Dat toendertijd onbegrijpelijke dodelijke epidemieën en een grote kindersterfte alledaagser waren dan we ons nu kunnen voorstellen. Voor een goed begrip moeten we daarom eerst ver terug in de tijd om daarna met grote stappen in dit verhaal voorwaarts te gaan om uit te komen bij de artsen, verlos- en verpleegkundigen die ook in en vanuit Maasbommel veelal onvermoeibaar hun prachtige werk deden.
Lees er alles over in het vierdelig werk van John Raggers: Deel 1 Deel 2 Deel 3 Deel 4
Door mijn kamerraam tegen de zon inkijkend ontwaar ik achter een recente nevengeul en de Maas in de verte de provincie Noord-Brabant. Maar dat is wel eens anders geweest. Eeuwenlang was het grootste deel van die provincie het Hertogdom Brabant als onderdeel van het (rooms-katholieke) Heilige Roomse Rijk dat vrijwel heel midden Europa beheerste. Wanneer Filips II in 1556 als zoon van de Habsburgse Karel V - keizer van dit Heilige Roomse Rijk - Spanje erft, leidt dat zoals bekend uiteindelijk tot de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648).
Eeuwenlang onstonden namen en aanduidingen van plekken in het landschap, percelen, straten of buurten en woningen, door gewoonte, dat wil zeggen als maar vaak genoeg een naam aan een plek of lokatie gegeven werd, werd die naam vanzelf gevestigd. Bovendien voor huizen gold: als iedereen je naam kende en je wist te wonen en kon beschrijven waar dat was, was er geen straatnaam of huisnummer nodig zoals we dat nu kennen. Koop en verkoop van onroerend goed of percelen grond, was dus een kwestie van mondeling goed afspreken en omslachtig beschrijven. Zeker in een klein dorp als Maasbommel kon dat zo eeuwenlang goed gaan.
Lees het hele artikel van John Raggers.
Het is woensdag 6 februari 2019. De lucht is loodgrijs en de regen klettert hinderlijk tegen de voorruit van de auto waarmee we naar Rosmalen rijden. Doel: een bezoek aan Ton Pollmann (bijna 88) en zijn vrouw Toos (in mei 89). Nog maar twee dagen daarvoor had Petra min of meer toevallig contact gekregen met hun dochter Karin en naar haar ouders gevraagd. "Ja, ze leven nog, en zijn nog in goeden doen", had ze enthousiast geantwoord. "Mijn moeder ziet wel slecht, maar ze is nog helder van geest en mijn vader is een beetje trager geworden van begrip, maar samen redden ze het goed. Ze zouden het echt leuk vinden als jullie kwamen, misschien komen ze dan nog in het boek over Maasbommel."
Webdesign & Development: Cross Media Creations © 2017 Dorpsplatformen West maas en Waal
